در حال برگزاری چهاردهمین دوره از مسابقات لیگ برتر هستیم . در واقع ۱۴ سال است که حرفه ای شده ایم . اگر بازی استقلال صنعتی اهواز و گسترش فولاد را دیده باشید چمن ورزشگاه از چند کیلومتری فریاد میزند (اینجا اهواز است صدای لیگ حرفه ای ایران !) .

به راستی که مایه تاسف و خجالت است , برگزاری مسابقات روی چنین چمنی . البته چمن که نمیشود گفت ولی لااقل کاش زمین کلا خاکی و هموار بود تا حداقل هم برای بازیکنان خطر کمتری داشت و هم بازی با کیفیت تر میشد و هم خاطره های هم نسلان حقیر از زمینهای خاکی زنده میشد .

برای تحلیل و آنالیز بازی استقلال صنعتی خوزستان و گسترش فولاد تبریز پای تلوزیون نشسته بودم ولی به همه چیز فکر و توجه کردم جز خود بازی .

در حین بازی در این فکر بودم که نکند شخصی از کشورهای همسایه این بازی را ببیند . پای تلوزیون چندین بار رنگم سرخ شد که نکند از کشورهای حوزه خلیج فارس کسی پای تلوزیون باشد .

به فکر بازیکنان هم بودم که خدای ناکرده چنین زمینی باعث خداحافظی دایمی یک فوتبالیست میشود .

عکس زیر نمونه کامل لیگ حرفه ای ایران. فقط امیدواریم که مسوولان خبرورزشی به صورت خودجوش مصاحبه ای با کسی نگیرند و خرابی های زمین های ایران را گردن سرمربی استقلال و پرافتخارترین مربی ایران نندازند .