🔹باز تجمع اندک هوادارانی که از شایعه ها خسته شده بودند و برای جواب خواهی به درب باشگاه آمده بودند.
🔹هر چند خودمان هم نمی دانیم که هدفمان از اینگونه تجمع هایی که تعدادمان اندک می شود و گاهی با دخالت پلیس برای لحظه ای ختم می شود چیست؟
🔹چرا تعدادمان از این بیشتر نمی شود؟
🔹چرا حرفهایمان با یکدیگر یکی نیست؟ چرا در شعار دادن ها و فریاد زدن هایمان یکدل نیستیم؟ چرا به معنای واقعی کلمه اتحاد نداریم؟
🔹اگر گله مان از مدیریت است، پس چرا زمانهایی را برای تجمع انتخاب می کنیم که خبری از مدیرعامل در محل کارش نیست؟
🔹اگر گله مان از وزیر است باز هم همین اشکال به تجمع های مان وارد است..
🔹چرا در اعتراض های مان هم یکدل و متحد نیستیم..
🔹هر هوادار روبروی مدیر رسانه ای باشگاه یک حرفی را مطرح می کند و آن یکی در اعتراض به حرف این یکی حرف دیگری را می زند.
🔹حرف آخر؛ غرض از نوشتن این یادداشت اعتراض به تجمع کنندگان نیست، ما هم معتقدیم وقتی از راه دور صدایمان شنیده نمی شود و هیچ کس گوش شنوایی نمی شود، باید حضوری تجمع کرد.. باید حضوری فریاد زد و گله کرد تا حقی که ضایع شده به هر صورتی پس گرفته شود یا برگردانده شود.
🔹اما باید این تجمع ها هر بار پربارتر و پر جمعیت تر و با اتحاد کلامی و زبانی و دلی انجام شود.
🔹در صورتی که این دو شرط عملی شود، می شود به تجمع ها و اعتراض ها در جلوی باشگاه یا هر جای دیگری بیشتر دلگرم و امیدوار بود.
✍️ محمود فخرالحاج
