استقلال در حالیکه مى توانست با پیروزى در مقابل تراکتورسازى بحران زده به روند رو به رشد خود ادامه دهد اما در گلزنى ناموفق بود و با تساوى بدون گل نوار پیروزى هایش قطع شد. در پست هاى گذشته اشاره کردم استقلال نیازمند بازیکنى است که در زمانهایى که تیم به بن بست تاکتیکى مى رسد با خلاقیتهاى فردى خود نتیجه بازى را تغییر دهد و در این دیدار یکباردیگر این مشکل ثابت شد. تراکتورسازى با انتخابى تاکتیکى تاثیر گذار در دفاع توانست تا حدود زیادى قدرت تهاجمى استقلال را مهار کند. در سیستم ۲-۴-۴ تراکتورسازى ایجاد دو خط دفاعى توسط هافبکها و مدافعین و عقب نشینى به نزدیک دروازه خودى تا حدود زیادى فضاى لازم را از بازیکنان استقلال گرفته بود. در چنین شرایطى جایگیرى بازیکنانى تکنیکى همچون شجاعیان، اسماعیلى در بین این خطوط و جابجایى بدون توپ آنان با قربانى مى توانست دفاع فشرده تراکتور را باز کند. از طرف دیگر صبور بودن در حفظ توپ و تعویض جریان بازى به سمت مخالف بهترین روش براى بازکردن چنین دفاعى است. گواردیولا معتقد است شروع جریان بازى از یک سمت تنها روشى براى برهم زدن تمرکز تیم مقابل است. شروع از سمت چپ یعنى رسیدن به دروازه حریف از سمت راست است. استقلال در این مورد تا حدودى صبور نبود و استفاده از ارسالهاى نه چندان با کیفیت خصوصا از سمت راست و در دقایق پایانى که با حضور کم تعداد بازیکنان استقلال در محوطه جریمه همراه بود یکى دیکر از نقاط ضعف استقلال در این دیدار بود. استقلال دردقیقه ۸۸ با استفاده از همکارى غفورى و جایگیرى عالى نورافکن در بین مدافعین تراکتور مى توانست به گل برسد حرکتى که کمتر در جریان بازى دیده شد. صرف نظر از فاز تهاجمى یکبار دیگر سیستم دفاعى استقلال نمره قبولى گرفت. در موفقیت سیستم دفاعى استقلال بدون تردید حسین حسینى مهره ایى غیرقابل انکار است که با اعتماد بنفسى دیدنى و عکس العملهاى خوب خود بهترین بازیکن استقلال در این بازى بود
