همانطوری که انتظار می رفت شفر با کمترین تغییرات سیستم چهار – دو -سه -یک خود را شکل داد.
در این دیدار و با توجه به آرایش تیمی تراکتورسازی فضای بین مدافعین مرکزی و دو مدافع – هافبک کناری این تیم مورد توجه بازیکنان استقلال بود. مرتضی تبریزی، وریا غفوری و فرشید اسماعیلی در زمان حمله وظیفه داشتند بیشتر در این فضاها صاحب توپ شوند. روح الله باقری نیز وظیفه داشت با حرکت در این فضاها نظم دفاعی تراکتور را برهم بزند که در این صورت تبریزی جای باقری را در نوک حمله می گرفت.
تبریزی بخوبی از نقش خود آگاهی داشت و در گل اول حضور به موقع او‌در محوطه جریمه دلیل اصلی دست پاچگی مدافع تراکتورسازی شد تا دروازه خودی را باز کند.
در میانه میدان استقلال فرشید باقری با جنگدگی بی امان خود در تمامی درگیریهای فیزیکی برنده بود تا علی کریمی نیز با خیالی آسوده در تنظیم آهنگ بازی و ارتباط با چهار بازیکن خط حمله استقلال بتواند بخوبی وظیفه خود را انجام دهد.
مهمترین موضوع در استقلال سرعت این تیم در زمان ترانزیشن ( انتقال) بود. در زمان ترانزیشن مثبت یعنی از دفاع به حمله استقلال واقعا دیدنی عمل می کرد. در نیمه اول سرعت استقلال در زمان ضد حمله که موجب شده بود تا چهار بازیکن استقلال در مقابل سه مدافع تراکتورسازی قرار بگیرند نمونه ای از این تاکتیک بود که اگر کریمی کمی در پاس دادن دقت می کرد مطمئنا تعداد گلهای استقلال بیشتر می شد.
در زمان دفاع نیز حضور هشت بازیکن استقلال به تراکتورسازی اجازه نمی داد که بتواند دروازه این تیم را به خطر بیاندازد.
شفر بدون در نظر گرفتن بازیکنان جدیدی که به خدمت گرفت سعی کرد کمترین تغییر را در ترکیب تیمی اش بوجود بیاورد و با اعتماد به همان بازیکنان هفته های گذشته پیام روشنی داشت.
او‌نشان داد همه بازیکنان و بدون در نظر گرفتن نامها در تفکرات او یکسان هستند و با اعتماد به بازیکنانش موجب شد تا تازه واردان نیز متوجه شوند که استقلال وابسته به آنان نیست و برای حضور در ترکیب اصلی باید تلاش کنند موضوعی که در تراکتورسازی دیده نمی شد.
