علیرضا منصوریان با همه مربیان ایرانی تفاوت دارد , او اخلاق های خاص خود را دارد شاید اول خود را هوادار میداند و از جنس آنها میداند و سپس خود را سرمربی تیم میبیند .
منصوریان هم با هواداران استقلال ارتباط عاطفی خوبی دارد و هم با بازیکنان جوان و هم با بازیکنان با تجربه . شور و شوق منصوریان در کنار زمین و هیجانی که او هم به هواداران میدهد و هم به بازیکنان داخل زمین هرچند مورد انتقاد برخی فوتبالی ها است ولی از دید ما این حرکات خاص تاثیر مثبتی هم روی سکوها و هم بازیکنان داخل زمین دارد .
در نگاه اول چیزی که شاید در ذهن ها تداعی کند این است که چنین مربی احساسی نمیتواند در طول بازی تصمیمات منطقی بگیرد و شاید احساسات بر منطق او چیره شود ولی چیزی که منصوریان در عمل نشان داد در شرایط حساس تصمیمات بسیار درست و منطقی میگیرد . منصوریان نشان داد در اکثر بازیها , نیمه مربیان را با سربلندی از زمین بیرون می آید و نشان داد که او استاد کامبک زدن در بازیهای بزرگ است . صبر و حوصله منصوریان و خرمگاه و مشورت آنها در دربی و جلوی دروبین های تلویزیونی و در شرایطی که استقلال یک بر صفر عقب بود و زیر فشار پرسپولیس هم بود از اذهان پاک نخواهد شد و همان صبوری و تفکر و همفکری باعث بازگشت استقلال به بازی شد و یا بازگشت به بازی در بازیهای حساس و مهمی چون بازی سپاهان و الاهلی و لوکوموتیو و… نشان میدهد که منصوریان در عین احساساتی بودن بسیار منطقی عمل میکند , دو خصوصیتی که کمتر فردی میتواند هر دو را یکجا داشته باشد یعنی هم احساساتی باشد و در عین حال منطقی تصمیم بگیرد .
هادی صاحب خواجه – آبی پوشان
