?یادداشت هواداری؛
اختصاصی برای سایت آبی پوشان
✍️ محمود فخرالحاج از قم
اسمش کنفرانس خبری بود و قرار بود در مورد اتفاقات بازی صحبت کند و تمام اما انگار این کنفرانس مثل هیچ کنفرانس دیگری نه شروع شد و نه پایان یافت. بیشتر از اینکه شبیه کنفرانس باشد شبیه مصاحبه و گفتگوی رودروی یک ساعته ای بود بین خبرنگاران و منصوریان. واین منصوریان بود که انگاری دوست داشت این کنفرانس طولانی ترین کنفرانس خبری دوران یک سرمربی باشد با چاشنی درددل و باز همان احساسات بیرون آمده او.
از همان روز اولی که به استقلال آمد شبیه یک سرمربی نبود.شاید اقتدار یک سرمربی را نداشت. با بازیکنان از باب دیگری وارد شد. از باب دوستی و نگذاشت که یک پله و یک فاصله ای منطقی بین بازیکن و سرمربی باشد. از همان روز اولی که به استقلال آمد بیشتر شبیه یک هوادار بود و یک نمی دانم اسمش را چه بگذارم (حالا که تمام شده). او را بیشتر شبیه یک هواداری دیدیم که اینبار نه روی سکوها بلکه روی نیمکت نشسته و قرار است از روی نیمکت هواداری اش را ادامه دهد. چیزی به عنوان سرمربی ما روی نیمکت ندیدیم.
هنوز هم منصوریان را دوست داریم با اینکه نتوانست خواسته هایمان را در استقلال عملی کند و نتوانست که باعث دلخوشی مان شود اما او را هنوز در خاطر یک بازیکن و شماره ۱۰ قدیمی مان دوست داریم و یاد می کنیم. دوست داشت اینگونه سرمربیگری را در استقلال تجربه کند که تجربه هم کرد. و دید که با این شیوه نمی تواند موفق باشد.
نمی دانیم یادش بود که اینجا استقلال است و با نفت تهران یا پاس همدان یا تیم ملی امید متفاوت است. نمی دانم یادش بود که اینجا باید شبیه یک سرمربی بود نه یک هوادار. نمی دانم یادش بود که اینجا هر چقدر هم که محبوب باشی با رویی خوش از تو استقبال می کنند اما اگر نتیجه نگیری و نتایج دلخواه هواداران را بدست نیاوری بد بدرقه می کنند. نمی دانم همه اینها یادش بود؟
باز هم در کنفرانس ۹۰ دقیقه ای اش احساسی شد و حرفهای احساسی فراوانی زد و باز نشان داد که هنوز که هنوز است مثل یک هوادار است نه چیز دیگری.
هنوز هم منصوریان را دوست داریم هر چند که باب میل مان عمل نکرد. برایش هر کجا که هست آرزوی موفقیت می کنیم چون او را جزو خانواده بزرگ استقلال می دانیم.
